Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014


1 Όπου ευρίσκεται ο Θεός, εκεί δεν υπάρχει κακό. Όλα όσα απορρέουν από τον Θεόν, έχουν μέσα τους την ειρήνη και οδηγούν τον άνθρωπο προς την αυτοκατάκριση και ταπείνωση.
2«Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακώ­βου 6, 26). Η πραγματική πίστις δεν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς τα έργα. Όποιος πραγματικά πι­στεύει, εκείνος οπωσδήποτε θα πράττει και καλά έργα.
3 Εάν ο άνθρωπος από αγάπη προς τον Θεόν και χάριν της ενάρετου Ζωής δεν έχει περιττή μέριμνα για τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι γι’ αυτόν φροντί­ζει ο Θεός, αυτή του η εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού είναι και πραγματική και συνετή.
4 Όποιος πραγματικά αγαπά τον Θεόν, θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και ξένο στη γη αυτή. Στην επιδίωξή του να ενωθεί με τον Θεόν, με το νου και την καρδιά του διαρκώς ατενίζει μόνον Αυτόν.


5 Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να ζήσει την εσωτερική ζωή, πρώτα απ’ όλα πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού που είναι και η αρχή της σοφίας.
6 Ο νους του προσεκτικού ανθρώπου ομοιάζει με άγρυπνο φύλακα και φρουρό της εσωτερικής Ιερου­σαλήμ. Από το ύψος της πνευματικής ζωής βλέπει με το καθαρό του μάτι τα πέριξ και τις εντός της ψυχής του ενάντιες δυνάμεις, σύμφωνα με τα λόγια του Ψαλμωδού: «Και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. νγ’, 9).
7 Ο άνθρωπος με την σάρκα του ομοιάζει με αναμ­μένο κερί. Το κερί είναι προορισμένο να λιώσει και ο άνθρωπος να πεθάνει. Η ψυχή του όμως είναι αθά­νατη, γι’ αυτό και η μέριμνά μας πρέπει να στρέφεται περισσότερο για την ψυχή παρά για το σώμα: «Τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού» (Ματθ. ιστ’, 26).
8 Εάν επιτρέψει ο Κύριος να δοκιμάσει ο άνθρωπος ασθένειες, τότε Εκείνος θα του δώσει και την δύναμη της υπομονής.
9 Πρέπει να συνηθίσεις τον νου σου να κολυμβά στον νόμο του Κυρίου, κάτω από την καθοδήγηση του Οποίου να προσαρμόζεις και την ζωήν σου.
10 Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται διά των θλίψεων. Η Γραφή λέγει: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. ξε’, 12).
11 Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και η συζήτησις με τον εαυτόν μας μάλλον, παρά με τους άλλους.
12 Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τους φυσικούς οφθαλμούς, να μη χαίρεσαι; Μα πόσο μεγαλύτερη χαρά θα νοιώθεις, όταν ο νους σου βλέπει με τους εσωτερικούς οφθαλμούς τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστόν;
13 Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες του αδελφού σου.
14 Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας οδηγήσει στην απελπισία.
15 Κατά το τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας, δηλα­δή στο ήμισυ της επιγείου ζωής, συμβαίνει να κάνει ο άνθρωπος μεγάλο αγώνα για την διατήρηση του εαυτού του. Πολλοί σ’ αυτή την ηλικία δεν παραμένουν στην αρετή, ξεφεύγουν, και ακολουθούν τον δρόμον των επιθυμιών τους.
16 Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν’, 19).
17 Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά τα­πεινή και λογισμό ειρηνικό, τότε όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες. Διότι όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο Ίδιος ο Θεός: «Εν ειρήνη ο τόπος Αυτού» (Ψαλμ. οε’, 3).
18 Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι αμαρτία θανάσιμη.
19 Η θλίψις είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κατατρώγει την μητέρα που το γέννησε.
20 Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται. Όταν αντιθέτως δεχθεί κάτι το διαβολικό τότε συγχύζεται και ταράζεται.
21 Όποιος υποφέρει την ασθένεια του με υπομονή και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυς και αγωνιστής.
22 Πρέπει να προσπαθούμε να είμεθα ελεύθεροι από τους ακάθαρτους λογισμούς, ιδιαιτέρως όταν προσευχόμεθα προς τον Θεό. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η δυσοσμία με την ευωδία.
23 Εάν εμείς δεν συμφωνούμε με τους κακούς λογι­σμούς, που προέρχονται από τον διάβολον, κάνουμε πολύ καλά. Διότι το ακάθαρτο πνεύμα μόνον στους εμπαθείς ανθρώπους ασκεί αποτελεσματικά την επίδρασή του. Ενώ τους απαθείς προσπαθεί να τους επηρεάσει από μακριά.
24 Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράσσε­ται από σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι’ αυτό να προσεύχεται επίμονα στον Θεό, για να σβήσει εγκαί­ρως την σπίθα των αισχρών επιθυμιών μόλις εμφανισθεί. Τότε δεν θα δυναμώσει ποτέ η φλόγα.
25 Πρέπει πάντοτε να υπομένουμε όλα χάριν του Θεού, ευχαρίστως. Η ζωή μας είναι μια στιγμή συγ­κριτικά με την αιωνιότητα, και γι’ αυτό: «Ουκ άξια, κατά τον Απόστολον, τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η’, 18).
26 Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη για να δού­με την δόξα του Θεού, διότι όπου στάζει η ταπεινο­φροσύνη εκεί αναβλύζει η δόξα του Θεού.
27 Χωρίς το φως όλα είναι σκοτεινά και χωρίς την ταπεινοφροσύνη τίποτε δεν υπάρχει μέσα στον άν­θρωπο, παρά μόνο ένα σκοτάδι.
28 Όπως το κερί αν δεν θερμανθεί και μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί επάνω του την σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, χωρίς να δοκιμασθεί με τους κόπους και τις ασθένειες δεν μπορεί να λάβει επάνω της την σφραγίδα της αρετής.
29 Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμεθα με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε.
30 Το πνεύμα του συγχυσμένου και θλιμμένου άνθρω­που φρόντισε να το ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.
31 Για την αδικία που σου προξενούν οι άλλοι, όποια κι’ αν είναι αυτή, δεν πρέπει να εκδικείσαι, αλλά αντίθετα να συγχωρείς από τα βάθη της καρδιάς σου εκείνον που σε αδίκησε.
32 Δεν πρέπει να τρέφεις στην καρδιά σου μίσος και αντιπάθεια κατά του πλησίον, που σε εχθρεύεται. Αλλά να τον αγαπάς και να του κάνεις όσο μπορείς καλό, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υ­μάς» (Ματθ. ε’, 44).
33 Η θύρα της μετανοίας είναι για όλους ανοικτή και είναι άγνωστο ποιος θα πρωτομπεί σ’ αυτή, εσύ που κατακρίνεις τον άλλον ή αυτός που κατακρίνε­ται από σένα.
34 Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτόν σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.
35 Μπορείς να κατακρίνεις μια πράξη κακή, ποτέ όμως εκείνον που την έπραξε.
36 Όταν εγκαταλειφθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, τότε ο διάβολος είναι έτοιμος να τον αφανίσει, όπως αφανίζει η μυλόπετρα το σπόρο του σταριού.
37 Η περιττή μέριμνα για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα άνθρωπου άπιστου και μικρόψυχου. Και είναι συμφορά εάν εμείς φροντίζοντας οι ίδιοι για τον εαυτό μας δεν στηριζόμαστε στον Θεό, που προνοεί για μας!
38 Είναι καλύτερο για μας να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και τα παροδικά, και να ζητούμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα αιώνια.
39 Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη. Αντίθετα να στηριζόμαστε στα λόγια του Θεού: «Τον δε φόβον αυτών ου μη φοβηθώμεν, ουδ’ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός. Κύριον τον Θεόν ημών αυτόν αγιάσωμεν και Αυτός έσται ημίν φόβος» (πρβλ. Ήσ. η’, 12-13).
40 Όποιος ενίκησε τα πάθη αυτός ενίκησε και την θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη δεν θα αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι ο εμπαθής από την κατάθλιψη.


ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ  

Με την ευλογία του Θεανθρώπου το «ον» τους διαδόθηκε και «επεκτάθηκε» σε «παν-όν» και αυτοί πλέον με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και των θαυματουργικών δυνάμεων Του, μόνιμα αισθάνονται τον «εαυτό» τους ένα με όλους τους ανθρώπους και με όλα τα δημιουργήματα. Δηλαδή αισθάνονται ένα με όλες τις «θλίψεις», τα «βά­σανα» και «στενοχώριες» των ανθρώπων στη γη, αλλά και με όλες τις «χαρές» τις «εκστάσεις» και «μακαριότη­τες» των αγγέλων στον ουρανό. Αυτοί είναι θεοειδείς παναισθανόμενοι και παν-συναισθανόμενοι. Η καρδιά τους σαν παν-καρδιά, αισθάνεται όλες τις χαρές όλων των όντων σαν δικές της και όλα τα βάσανα σαν δικά της και όλους τους θανάτους σαν δικούς της και όλες τις αμαρτίες σαν δικές της και όλα τα μαρτύρια σαν δικά της. Η ψυχή τους σαν πανψυχή, διαπερνάει όλα τα όντα και όλα τα δημιουργήματα και καθένα απ’ αυτά τα αισθάνεται σαν δικό της και διαμέσου όλων αυτών προσεύχεται για ολόκληρο το σύμπαν και για όλα που βρίσκονται σ’ αυτό. Ο οφθαλμός τους είναι πανοφθαλμός, η συνείδησή τους πανσυνείδηση, ο νους τους παννους, η ζωή τους πανζωή. Γιατί σ’ αυτούς όλα αυτά τα δίνει και όλα αυτά τα ενεργεί ο μεγαλύτερος θαυματουργός όλων των κόσμων, η εκκλησία του Χριστού. Αυτή, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον «νου» τους τον μεταμορφώνει σε «καθολικό» νου της εκκλησίας, τη ψυχή τους σε «καθολική» ψυχή της εκκλησίας, τον οφθαλμό τους σε «καθολικό» οφθαλμό της εκκλησίας και αυτοί πλέον «ατελεύτητοι» με όλες τις θεανθρώπινες «ατελευτότητες» της εκκλησίας του Σωτήρος, ζουν με την καθολική «παν-ψυχή» της εκκλησίας.
Και εξαιτίας όλων αυτών, αυτοί αισθάνονται με την «καθολική παν-καρδιά» της εκκλησίας, με την αθάνατη και αιώνια καθολική «πανψυχή» της εκκλησίας και εξαιτίας όλων αυτών, αυτοί πραγματικά ζουν, και σκέπτονται και αισθάνονται και βλέπουν και διαλογίζονται και πράττουν με τη χάρη του τρισηλίου Θεού και Κυρίου «εκ του πατρός, διά του υιού, εν Αγίω πνεύματι». Από πού προέρχεται αυτό; Από εκεί που ο «Θαυμαστός» και «Θαυματουργός» φιλάνθρωπος,
O Κύριος Ιησούς Χριστός σύνδεσε τον εαυτό Του με ό,τι είναι δικό τους. Σύνδεσε «διά της χάριτος» την καρδιά τους με ό,τι είναι στους ουρανούς και με ό,τι είναι στη γη. Και πριν απ’ αυτό, σύνδεσε αυτούς με τον εαυτό Του. Με τον Πανάγαθο, τον Πανοικτίρμονα, τον Πανελεήμονα, τον Παντογνώστη, τον Πανορώντα και Παντεπόπτη, τον Παναισθάνοντα και Πανσυναισθάνοντα Θεό και Κύριο. Φόρεσε αυτούς στον Εαυτό του με το Άγιο βάπτισμα και αυτοί ενδύθηκαν «εν Αυτώ». Τους «πλήρωσε»-γέμισε με τον εαυτό Του, με κάθε «πλήρωμα» Θεϊκό διαμέσου της θείας κοινωνίας και των λοιπών αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Και αυτοί ακούραστα «αυξάνουν» την «αύξησιν του Θεού» σε όλες τις θεανθρώπινες «ατελευτότητες», σε όλες τις χωρίς όρια τελειότητες Αυτού. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει για την τελειοποίηση τους ποτέ κανένα τέλος. Ὀ,τι έγινε στο παρελθόν το λησμονούν και προχωρούν πάντα μπροστά «τα μεν οπίσω επιλανθανόμενοι τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενοι» (Φιλιπ, 3,14), γιατί σε αυτούς αξίζει (και ενδιαφέρει) να φτάσουν «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώμα­τος του Χριστού» (Εφεσ. 4,13), έχοντες πάντοτε μπροστά στα μάτια τους τη ψυχή και απέναντι στα ακούσματα της «υπάρξεώς» τους τον τέλειο σκοπό των χριστιανικών αγώνων και αρετών. «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος έστιν» (Ματθ. 5,48).
Η τελειότητά τους δεν θα έχει τέλος ευαγγελίζεται ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γιατί η διακοπή στην «ανάπτυξη» θα σήμαινε και τέλος των δεσμών με τον ατελεύτητο. Δεν υπάρχει τέλος στο δρόμο αυτών που πηγαίνουν προς τον ατελεύτητο. Πες μου πώς αυτοί μπορούν να φτάσουν στο τέλος του «ατελεύτητου»; Αυτό είναι παντελώς αδύνατο και απραγματοποίητο. Τέτοια σκέψη δεν μπορεί να περάσει από τη διάνοια των «αγίων» (δηλ. χριστιανών) ούτε εδώ στη γη, όσο ακόμη είναι στο σώμα, ούτε εκεί στον ουρανό, όταν μεταφερθούν κοντά στο Θεό.
Θα είναι «σκεπασμένοι» από το φως της «θεϊκής δόξας», θα είναι καταυγασμένοι απ’ αυτήν, θα φεγγοβολούν και θα τέρπονται μέσα σ’ αυτήν και σίγουρα ξέρουν, με πλήρη και τέλεια πεποίθηση ότι η τελειοποίηση τους θα είναι χωρίς τέλος και η «πρόοδος» τους στην «δόξα» θα είναι αιώνια. ( Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους επιστολή του Απ. Παύλου»)   

Σας έχει τύχει να θυμώνετε στο δρόμο, αν ακούτε κάποιον να βλασφημεί; Έχετε νιώσει πίκρα αν ειρωνεύεται κάποιος τα Θεία; Σας κατακρίνουν γιατί μιλάτε συνεχώς για το Θεό ή γιατί αντιμετωπίζετε με αγάπη τους γύρω σας; Ακόμα κι αν έχετε με τη σκέψη σας καταδικάσει όσους το έπραξαν, αλλά κι αν νιώσατε καταδικασμένοι από τους γύρω σας, σκεφτείτε πως κανείς δεν είναι τέλειος. Πραγματικά, ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανύψωσε την ανθρωπότητα, απαλλάσσοντάς την από την αμαρτία.«Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρίχνει στο κεφάλι του» (Σοφ. Σειρ. 27:25). Εκείνος δη λαδή που πετάει μια πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ' αυτόν που την πέταξε (Μονή Παρακλήτου). Πρακτικά, όταν κάποιος βλασφημεί, γίνεται υποχείριο της αμαρτίας, γιατί στηρίζεται στον εαυτό του, αναζητώντας ο δόλιος να λύσει μόνος του το όποιο πρόβλημά του. Οι πατέρες αναφέρουν ότι ο βλάσφημος που έπεσε μοιάζει με φορτωμένο ζώο, γιατί δεν μπόρεσε να βαστάξει το φορτίο του θυμού του.Όμως, "τίποτε δεν είναι πιο άνανδρο από το να κάνεις τον γενναίο ενάντια στο Θεό" (Σκέψεις Πασκάλ) Εντούτοις η παραπτωματική μας συμπεριφορά δεν μας στέρησε το δικαίωμα να επιλέγουμε ελεύθερα αν θα ζούμε στην αλήθεια ή το ψέμα. Η αλήθεια είναι μόνο ο Χριστός και ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Παραδείσια σωτηρία. Ψέμα είναι η ψυχρή και παγερή αδιαφορία μας απέναντι στο συνάνθρωπό μας, μια και με την επιφανειακή αγάπη μας δεν καταφέρνουμε να τον βοηθήσουμε να βρει το δρόμο, ώστε να απαλλαγεί από την πνευματική ασθένεια, την αμαρτία. Κι η οδός λέγεται μεταμέλεια και μετάνοια. Εξάλλου, όταν πλησιάζεις με συντριβή και μετάνοια το Σωτήρα, ικετεύεις με προσμονή Εκείνον που ίασε την ανθρώπινη ψυχή. Γι αυτό και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανταποκρίνεται στην παράκλησή σου. Κυρίως το στοργικό Του βλέμμα κινείται με αγάπη προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Κι είναι σημαντικό κι εσύ ο άνθρωπος να αντιμετωπίζεις με αγάπη, χρηστότητα και μεγαλοψυχία τον πλησίον, εφόσον "η ευγένεια ψυχής είναι καθοριστικό στοιχείο της καλής συνεργασίας" (Λαϊκή ρήση). Για να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στο Χριστό, χρειάζεται ευγένεια ψυχής και καλοσύνη:"Η αληθινή ευγένεια είναι σαν το καθαρό χρυσάφι που δεν σκουριάζει ποτέ", έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Μα και μια λαϊκή παροιμία μας λέει: "Ο καλός τρόπος βγάζει το θεριό από την τρύπα του". Και μήπως θηρίο δεν είναι ο άνθρωπος, αν δεν ανακαλύψει πως η γαλήνη της ψυχής εκπορεύεται από τον ίδιο το Χριστό; Πώς ο άνθρωπος να απαρνηθεί τον εαυτό του και να υποταχθεί σε Εκείνον που μας απάλλαξε από τα εσωτερικά μας τραύματα; Αλήθεια, όταν η ψυχή συνδέεται με την αμαρτία, νοσεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που φέρνει στο φως τη θεραπεία της άρρωστης ψυχής μας είναι η παραβολή του παραλυτικού της Καπερναούμ (Μάρκου β, 1-12). Εκεί αποδεικνύεται πως οι φυσικές μας ασθένειες είναι οι συνέπειες της αμαρτίας. Ο μεγάλος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι ο παράλυτος δείχνει ότι η ψυχή νοσεί κι ότι οι τέσσερις άνθρωποι που τον μεταφέρουν από τη στέγη του σπιτιού είναι οι αρετές του μετανοούντος ανθρώπου: αυτοκριτική, εξομολόγηση, διάθεση απομάκρυνσης από την αμαρτία και η θερμή προσευχή. Η οροφή που διαλύεται είναι το μυαλό μέσα στον εγωισμό, πουδεν επιτρέπει τη μετάνοια. Γι' αυτό και όταν θεραπεύεται η ψυχή, μεταφέρει μόνη της το σώμα της (το κρεβάτι της). Γιατί, αν η αμαρτία είναι τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο της. Έτσι, όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει το Χριστό, μετανοεί για την αμαρτωλότητά του και ανακαινούται. Ίσως το περίεργο μοναστικό ρητό να κρύβει μέσα του τη διέξοδο του ανθρώπου από την απελπισία, τη μοναξιά και την αβεβαιότητα: "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις": αν απαλλαχτείς από τον εγωιστικό εαυτό σου πριν από το βιολογικό σου θάνατο, δεν θα βρεις τον αιώνιο θάνατο μακριά από το Θεό, όταν επιτελεστεί ο σωματικός θάνατος. Κι έπειτα, η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη είναι οι λυχνοστάτες της εν Χριστώ ζωής, μια και η καθημερινότητά μας έχει ανάγκη την υπομονή, την ταπείνωση, αλλά και το "Κύριε, ελέησον". Λύτρωση μοναδική η κολυμβήθρα της εκκλησίας, εφόσον μέσα στο χώρο της αναβαπτιζόμαστε ψυχικά και θεραπευτικά μέσω της Θείας λειτουργίας. Μεσίτριά μας η Παναγία: Πηγὴ ὑπάρχεις ἀληθῶς, ὕδατος ζῶντος Δέσποινα· ἐκπλύνεις οὖν νοσήματα, ψυχῶν σωμάτων χαλεπά, ἐν τῇ προσψαύσει μόνη σου ὕδωρ τῆς σωτηρίας, Χριστὸν ἡ προχέουσα. (Δέσποινα, αληθινά υπάρχεις ως πηγή ζωντανού νερού· καθαρίζεις λοιπόν τις επικίνδυνες αρρώστιες των ψυχών και των σωμάτων, επειδή μόνη σου και με το απαλό άγγιγμά σου ξεχύνεις μπροστά μας το Χριστό, το νερό της σωτηρίας) Η ανακάλυψη του Χριστού σημαίνει να κάνεις την ψυχή σου οίκο Κυρίου, σηκώνοντας το Σταυρό του Γολγοθά σου. Κι όταν το φως της ανάστασης το κρατάς μέσα σου αναμμένη δάδα, δεν υπάρχει φόβος, εφόσον ζεις ήδη στην νέα Ιερουσαλήμ, ελεύθερος κι ευτυχισμένος. Ποιος είναι ελεύθερος άνθρωπος; "Εκείνος είναι πραγματικά ελεύθερος ο οποίος υπακούει και συμμορφώνεται στο θέλημα του Θεού. Πάντοτε το όχι στην αμαρτία. Πάντοτε το ναι σε ό, τι μας ζητεί ο Χριστός (Κυριακοδρόμιο τόμος 5ος, Εκδόσεις Σωτήρ)" Και ποιος είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος; «Μακάριος ὅς κρατήσει καί ἐδαφιεῖ τά νήπιά σου πρός τήν πέτρα: ευτυχισμένος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα - τον Χριστό - όσο είναι ακόμη μικρές.» (Ψαλμ. 136,9). Μακάρι ο φιλάνθρωπος Κύριος να δίνει δύναμη στον καθένα μας, ώστε όχι μόνο να θαυμάζουμε το Δημιουργό μας μέσα από το μεγαλείο της φύσης, αλλά και με την προσευχή να ανακαλύπτουμε το Χριστό: "Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ' ένα κόσμο τόσο ταραγμένο. Δόξα στη μακροθυμία και στην Ανοχή σου, Κύριε. Αμήν." ΕφραίμΦιλοθείτου   

Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.

Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».
Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το να μην κλάψει». Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο ανδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ενα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.

 Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, «Μορφές πού γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας».


Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Παραλίμνι – Κύπρος, Οκτώβριος 2012. 

Χωρίς να μακρηγορήσουμε μπαίνουμε ευθύς αμέσως στο θέμα αιτιολογώντας το πώς καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν «τρεις Παραδείσους».

Θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στον έναν από τους τρείς αυτούς παραδείσους, αφού πρώτα περιληπτικά και λίαν ταχέως σας περιγράψουμε τους άλλους δυο.

Εν συντομία θυμίζουμε στους αναγνώστες που έχουν γνώση περί της Οργανώσεως των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά και παραλλήλως ενημερώνουμε τους νεότερους αναγνώστες που πιθανών δεν γνωρίζουν αρκετά γύρω από τις δοξασίες της Οργάνωσης.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν όλοι ουράνια ελπίδα όπως μας υποσχέθηκε ο Χριστός, αλλά μόνον ορισμένοι προνομιούχοι που επέλεξε η Οργάνωσή των, παρερμηνεύοντας δυστυχώς την Αγία Γραφή.

Και ποιοί είναι αυτοί οι ορισμένοι προνομιούχοι ελπιδοφόροι;

Κατά την Οργάνωση είναι οι 144.000 άγιοι της Αποκαλύψεως του Ιωάννη που αναφέρει στο:

Κεφάλαιο 7, Στίχοι 4 - 8..
«Και άκουσα τον αριθμό των σφραγισμένων· 144.000…»

Τι ακριβώς σημαίνει όμως ο αριθμός 144.000 είναι ένα θέμα που με τη χάρη του Θεού ίσως κάποια στιγμή μας δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο μας.

Επί του παρόντος άρθρου – κρατήστε ότι για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτοί οι 144.000 άγιοι θα βρίσκονται στον ουρανό μαζί με το Χριστό.

Αυτός είναι ο πρώτος παράδεισος που κηρύττουν!

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΓΗ

Ο δεύτερος παράδεισος αφορά τον πολύ όχλο.

Στον πολύ όχλο περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που δεν ανήκουν στις 144.000 των αγίων οι οποίοι θα κατοικούν στον Παράδεισο γη.

Για να στηρίξουν μάλιστα αυτή τη διδασκαλία χρησιμοποιούν από τους Μακαρισμούς του Κυρίου το:

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Κεφ. 5, Στίχος 5..
«Μακάριοι οι πράοι επειδή αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».

Μόνο που στους Μακαρισμούς ο Κύριος τόνισε :

«Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα επειδή δική τους είναι
η βασιλεία των ουρανών.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 5, Στίχος 3..

Σε ποιους αναφερόταν ο Χριστός όταν το έλεγε αυτό;

Στους 144.000 που λένε οι Χιλιαστές;

Όχι φυσικά!

Ο Χριστός δεν ξεχώρισε ποτέ 144.000 αγίους για τον ουρανό και άλλους για τη γη.

Αυτό είναι μια παρερμηνεία / συμπέρασμα της Οργάνωσης που δεν συμφωνεί με τον λόγο του Θεού.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι κατά τη Οργάνωση ο πρώτος Παράδεισος (δηλαδή ο ουράνιος) θα κυβερνά τον δεύτερο (δηλαδή τον επίγειο).

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ»

Ο «τρίτος Παράδεισος», αφορά τους κολασμένους.

Αυτούς οι οποίοι δεν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά είτε γιατί δεν άκουσαν ποτέ για τον Ιεχωβά Θεό, είτε γιατί άκουσαν αλλά δεν δέχτηκαν να ενταχθούν στην Οργάνωση ή ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά αποκομμένοι από την Οργάνωση για διάφορους λόγους…

-Τι θα γίνει με αυτούς;

«Αυτοί θα πάνε στην κόλαση..»
τονίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τους ρωτάμε:

-Πώς θα είναι αυτή η κόλαση;

«..πάντως δεν έχει βασανιστήρια όπως λέτε εσείς οι Ορθόδοξοι» μας απαντούν.

-Ας αφήσουμε το τι λέμε εμείς οι Ορθόδοξοι και πείτε μας πως πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι θα είναι κόλαση;

Και μας απαντούν πως:
«..στην κόλαση η ψυχή δεν υπάρχει».

Η κολασμένη ψυχή αφανίζεται.
Δεν υπάρχει στον άνθρωπο κάτι που ζει μετά τον σαρκικό θάνατο, συνεπώς δεν υπάρχει κόλαση βασάνων αφού ο νεκροί είναι στο «μηδέν».

Να λοιπόν γιατί στον „ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟ“ αποφασίσαμε την κόλαση που κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να την ονομάσουμε ως ο «τρίτος Παράδεισος».

Ο όρος / η ερμηνεία βέβαια που δώσαμε είναι εντελώς υποκειμενικός και κάποιοι από τους αναγνώστες ίσως έχουν κάποιες ενστάσεις επ’ αυτού οι οποίες ενστάσεις βεβαίως από πλευράς μας είναι δεκτές και συζητήσιμες.

Το συμπέρασμα όμως κατά την ανθρώπινη λογική είναι ότι:

«..αφού η ψυχή δεν υπάρχει κάπου μετά το σαρκικό θάνατο και «είναι» στο «μηδέν» αφανισμένη, άρα είναι σε μια «Παραδείσια κατάσταση» σε σύγκριση με το να βρισκόταν κάπου και να βασανίζεται κανείς αιωνίως».

Τώρα για ποιο λόγο οι Χιλιαστές θεωρούν κόλαση τον αφανισμό, δηλαδή το μηδέν, δηλαδή το τίποτα, αυτό μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν και προπαντός η Οργάνωση που ανακαλύπτει σε κάθε νέο της «φως» και νέες δοξασίες.

Κατά τη λογική των Μαρτύρων του Ιεχωβά πριν γεννηθούμε εις τον κόσμον τούτο, είμεθα εις την κόλαση!

Ξεκινάμε παραθέτοντας ευθύς αμέσως τη θέση της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, δια μέσω των παρερμηνευμένων εδαφίων που χρησιμοποιεί από την Αγία Γραφή προκειμένου να στηρίξει τη «διδασκαλία», πως μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα στον άνθρωπο που να ζει, τίποτα υλικό μα και τίποτα άϋλο με συνέπεια να ακυρώνει εντελώς την ύπαρξη της αιωνίου βασάνων κολάσεως.

ΤΑ ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ

Α΄ Τιμόθεο Επιστολή, Κεφάλαιο 6, στίχος 16..
«ο μόνος έχων αθανασίαν..»

Με βάση το παραπάνω εδάφιο μας λέγουν οι Χιλιαστές ότι μόνο ο Θεός έχει αθανασία, άρα δεν υπάρχει αθανασία ψυχής για τον άνθρωπο.

Η ΣΩΣΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Η έννοια του αποστολικού λόγου είναι ότι μόνο ο Θεός έχει αθανασία αφ’ εαυτού.

Όπως ο Κύριος έδωσε άλλα χαρίσματα στον άνθρωπο, π.χ σοφία, έτσι του έδωσε και την δυνατότητα της ύπαρξης μετά θάνατον.

Ωφέλιμο είναι να τονίσουμε στο σημείο αυτό πως αν δεν αμάρταινε ο άνθρωπος το σώμα θα είχε εξ’ αρχής αθανασία.

Ιεζεκιήλ (Παλαιά Διαθήκη) Κεφάλαιο 18, στίχος 4..
«..η ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται

Χρησιμοποιούν το παραπάνω εδάφιο για να μας αποδείξουν ότι η ψυχή όντως πεθαίνει.

Η ΣΩΣΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Πώς κατανοούν όμως οι Μάρτυρες την έννοια της ψυχής;

Διότι κατά τον στίχο θα πεθάνει μόνο «η ψυχή που αμαρτάνει», δηλαδή η ψυχή που δεν θα αμαρτήσει δεν θα πεθάνει;

Γεννάται όμως το εξής ερώτημα:

-Υπάρχουν ψυχές θνητές και ψυχές αθάνατες;

Η λέξη «ψυχή» έχει πολλές έννοιες στην Αγία Γραφή.

Εκτός από το άϋλο συστατικό του ανθρώπου το οποίο αλλιώς ονομάζεται «πνεύμα», σημαίνει επίσης και «ζωή», «πρόσωπο», ή «άτομο» ή «άνθρωπος».

Στο χωρίο:
Ιεζεκιήλ (Παλαιά Διαθήκη) Κεφάλαιο 18, στίχος 4..

η έννοια είναι «ύπαρξη» ή «άνθρωπος» και είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς αν διαβάσει ολόκληρο τον στίχο και τον όπου η λέξη «άνθρωπος» κατά τους εβδομήκοντα (Ο΄) τίθεται ως συνώνυμη της λέξης «ψυχή».

Διότι το:
«ο δε άνθρωπος ος εσται δίκαιος ο ποιων κρίμα και δικαιοσύνην..» αντιτίθεται προς «την ψυχήν την αμαρτάνουσα».

Συμπληρωματικά :

- όταν «απείλησε» ο Θεός τους πρωτόπλαστους αυστηρά με θάνατο αυθημερόν, πνευματικό θάνατο εννοούσε ο Θεός.

"..από το δέντρο τής γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ' αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ' αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε."
Βιβλίο Γένεση, Παλαιά Διαθήκη, Κεφ. 2, Στίχος 17..

Πράγματι οι πρωτόπλαστοι όταν αμάρτησαν απομακρύνθηκαν από το Θεό και από τον Παράδεισο αυθημερόν.
Με συνέπεια του πνευματικού θανάτου, αργότερα ήρθε και ο φυσικός (σωματικός) θάνατος.

Στο χωρίο Ιεζεκιήλ στην Π. Διαθήκη, Κεφ. 18, στίχος 4..

..κανένας λόγος δε γίνεται περί εκμηδενίσεως της ψυχής του ανθρώπου.

Ας δούμε κι άλλα εδάφια / χωρία που χρησιμοποιούν.

Προς Ρωμαίους Επιστολή, Κεφάλαιο 6, στίχος 23..
«τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος»

Η ΣΩΣΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Στο χωρίο αυτό εννοεί τον πνευματικό θάνατο, ο χωρισμός δηλαδή του αμαρτωλού ανθρώπου από τον Θεό και όχι εκμηδένιση.

Η ζωή κοντά στον Θεό ονομάζεται «ζωή αιώνιος» διότι είναι αληθινή ζωή.

Η ζωή μακριά από τον Θεό είναι ζωή βασάνων και δεν αξίζει να ονομάζεται ζωή.

Δυο παραδείγματα ως απάντηση που δίνουμε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά παρμένα και αυτά φυσικά από την Αγία Γραφή, είναι η παραβολή του απολωλότος προβάτου και της απολεσθείσης δραχμής.

-Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 15, Στίχοι 4 – 6… και,

-Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 15, Στίχοι 8 – 9…

Το πρόβατο και η δραχμή είχαν απολεσθεί υπό την έννοια ότι είχαν χαθεί, όχι ότι εκμηδενίσθηκαν.

Γι’ αυτό βεβαίως και ξαναβρέθηκαν!

Άλλωστε όταν ο Χριστός έλεγε ότι ο Ιούδας «απώλετο», χάθηκε δηλαδή, ενώ δεν είχε ακόμη απαγχονιστεί και πεθάνει είχε όμως εκπέσει από του Θεού και αυτό ήταν ήδη απώλεια, η οποία ολοκληρώνεται κατόπιν στην κόλαση.

Απώλεια του ανθρώπου ή της ψυχής, είναι το να χαθεί ο άνθρωπος από το Θεό και να πάθει ζημιά, καταστροφή, συμφορά, πανωλεθρία, όχι εκμηδένιση.

Το αμέσως επόμενο εδάφιο που παραθέτουμε είναι το εδάφιο «σημαία» των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε ότι αφορά στο θέμα της εκμηδενίσεως της ψυχής.


Εκκλησιαστής Παλαιά Διαθήκη, Κεφ. 3, στίχοι 18 – 21..

«Εγώ είπα στην καρδιά μου για την κατάσταση των γιων των ανθρώπων, ότι ο Θεός θα τους δοκιμάσει, και θα δουν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι κτήνη.
Επειδή, το συνάντημα των γιων των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους·
και ένα συνάντημα είναι γι' αυτούς· όπως πεθαίνει αυτό, έτσι πεθαίνει κι εκείνος·
και η ίδια πνοή είναι σε όλους·
και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί σε τίποτε από το κτήνος·
επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα.
Τα πάντα καταντούν στον ίδιο τόπο·
τα πάντα έγιναν από το χώμα, και τα πάντα επιστρέφουν στο χώμα.
Ποιος γνωρίζει το πνεύμα των γιων των ανθρώπων, αν αυτό ανεβαίνει προς τα επάνω, και το πνεύμα τού κτήνους, αν αυτό κατεβαίνει κάτω στη γη

«Όπως βλέπετε..» - μας λέγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά
- «..ο άνθρωπος δε διαφέρει σε τίποτα από το κτήνος.

Δεν υπερέχει σε τίποτα ο άνθρωπος και όπως το κτήνος έτσι και αυτός έχουν την ίδια απολύτως κατάληξη.

Όπως δηλαδή πεθαίνει το ζώο έτσι πεθαίνει και ο άνθρωπος.

Επομένως ο άνθρωπος με βάση τη Γραφή εκμηδενίζεται..» -υποστηρίζουν.

Η ΣΩΣΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ :

Ο Εκκλησιαστής μιλά για τον άνθρωπο και το κτήνος όπως αλλού μιλάει για τον δίκαιο και τον ασεβή.

Ας λάβουμε υπόψη μας 1ον πως τα λόγια του επίμαχου χωρίου που μόλις πριν παραθέσαμε, ο Εκκλησιαστής δεν τα παρουσιάζει ως λόγια του Θεού, αλλά ως δικούς του στοχασμούς και σκέψεις.


2ον , το χωρίο πουθενά δε μιλά για εκμηδένιση της ψυχής.

Απλός μας λέει ότι όπως πεθαίνει ο άνθρωπος έτσι πεθαίνει και το κτήνος.

Ενώ για το σώμα του κτήνους και το σώμα του ανθρώπου μας λέει ότι επιστρέφουν και τα δυο στον ίδιο τόπο, στη γη δηλαδή, για το πνεύμα όμως εκφράζεται ερωτηματικός:

«Ποιος γνωρίζει το πνεύμα των γιων των ανθρώπων, αν αυτό ανεβαίνει προς τα επάνω, και το πνεύμα τού κτήνους, αν αυτό κατεβαίνει κάτω στη γη;»

Με λίγα λόγια ρωτάει αν το πνεύμα του ανθρώπου έχει ανώτερη τύχη από το πνεύμα του κτήνους.

Και μόνο η ερώτηση που θέτει φτάνει ως απόδειξη ότι ναι μεν κατά το σαρκικό θάνατο κτήνος και άνθρωπος την ίδια κατάληξη έχουν, κατά το πνεύμα όμως τα πράγματα διαφέρουν..

Σαφή εικόνα για του λόγου το αληθές μας δίνει το παρακάτω εδάφιο:

Εκκλησιαστής Κεφ. 12, Στίχος 7..
«και επιστρέψει το χώμα στη γη, όπως ήταν, και το πνεύμα επιστρέψει στον Θεό, που το έδωσε».

Το θνητό σώμα λοιπόν επιστρέφει στη γη και η αθάνατη ψυχή ή πνεύμα επιστρέφει στο Θεό.

Ερώτηση:

-Αν δεν υπάρχει ψυχή ή πνεύμα, ρωτούμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τι είναι εκείνο που επιστρέφει στον Θεό;

-Η εκμηδένιση;

-Το μηδέν;

-Το τίποτα;

Τα εδάφια που χρησιμοποιούν οι Χιλιαστές προκειμένου να στηρίξουν αντί για «κόλαση» «αφανισμό της ψυχής» είναι πάρα πολλά.

Ελπίζουμε με τα λίγα που παραθέσαμε να δώσαμε μια καλή αφορμή για περαιτέρω έρευνα επί του θέματος.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΞΙΚΑ;

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συχνά επικαλούνται εγκυκλοπαίδειες και διάφορα λεξικά κυρίως σε θέματα που πλέον η Αγία Γραφή δεν τους βοηθά.

Με βάση αυτή τους τη συνήθεια ή μέθοδο, ψάξαμε κι εμείς σε λεξικά για να δούμε κι εκεί ποιάν ερμηνεία δίδεται στη λέξη «Κόλαση».

Πηγή 1..
Σύγχρονο ερμηνευτικό λεξικό από τις εκδόσεις Πατάκη εξηγεί τη λέξη «κόλαση» ως εξής:

"σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία ο τόπος τιμωρίας των αμαρτωλών μετά το θάνατο / σκληρές, ανυπόφορες συνθήκες ζωής "

Πηγή 2..

Λεξικό της γλώσσας μας (ορθογραφικό ερμηνευτικό )
Κώστα Ιωαννίδη επιθεωρητή Δ.Ε και ομάδας φιλολόγων..

Εξηγεί τη λέξη «κόλαση» ως εξής:

« η μετά θάνατο τιμωρία του κακού και ο τόπος τιμωρίας του, ο Άδης. / σκληρή τιμωρία, βάσανο, τόπος μαρτυρίου, συνεχείς ατυχίες και θλίψεις».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 3 ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ :

Ο „ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ“ χωρίς να υπάρχει σκοπιμότητα υποβάθμισης, δεν δέχεται ως έγκυρη πηγή την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια «Βικιπαίδεια»..
Το παρακάτω απόσπασμα όμως το παραθέτουμε από τη Βικιπαίδεια επειδή στηρίζεται στην Αγία Γραφή.

Αναζητήσαμε καί στη Βικιπαίδεια τη λέξη «κόλαση» και βρήκαμε τα εξής:

Πηγή 3.. Βικιπαίδεια:

«Η λέξη Κόλαση, αναφερόμενη στην τιμωρία των αμαρτωλών, προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κατά το οποίο ο Ιησούς είπε ότι θα γίνει κρίση των ανθρώπων, και οι άσπλαχνοι άνθρωποι "πελεύσονται οτοι ες κόλασιν αώνιον, ο δ δίκαιοι ες ζων αώνιον".
Το ουσιαστικό κόλασις παράγεται από το ρήμα κολάζω, που σημαίνει κατά βάση "περιορίζω, περικόπτω", μεταγενέστερα επίσης "ελέγχω, διορθώνω" και κατ'επέκταση "κλαδεύω, τιμωρώ, βλάπτω".
Κατά κάποιους άλλους, ο όρος κόλαση δεν είναι τίποτα που έχει σχέση με θρησκευτικούς λόγους, αλλά έχει με τη ζωή τους τώρα στην γη.
Πιστεύουν ότι ζουν την κόλαση πάνω στη γη κατά την διάρκεια της ζωής τους, καθώς πιστεύουν και ότι μόλις πεθάνουν θα πάνε στον παράδεισο.
Άλλοι πάλι έχουν την θεωρία πως ό,τι ζουν το οφείλουν σε λάθη της προηγούμενης ζωής τους, καθώς "τιμωρούνται" γι' αυτά τώρα.
Επομένως για αυτούς είναι, για καθένα τους, η δική τους κόλαση.
Η κόλαση, σύμφωνα με πολλές θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι μια μετά θάνατον ζωή - κατάσταση όπου οι αμαρτωλοί ή φαύλοι νεκροί τιμωρούνται.

Συμπέρασμα:

Όπου κι αν έχουμε ψάξει δε βρήκαμε πουθενά τη λέξη «κόλαση» να ερμηνεύεται ως «αφανισμός» ή «εκμηδένιση» που ματαίως υποστηρίζουν και κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

-Αν η "Κόλαση" σημείνει "αφανισμός", τότε ποιά η τιμωρία;

-Αν η "Κόλαση" σημαίνει "αφανισμός", τότε ποιό το τρίξιμο των δοντιών;
(Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 8, Στίχοι 11 - 12..)

Με αυτές τις σκέψεις και απορίες ολοκληρώσαμε το άρθρο μας περί της διδασκαλίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά για τους τρεις Παραδείσους που κηρύττουν..

Το άρθρο που μόλις διαβάσατε δεν γράφτηκε ούτε να μειώσει ούτε για να προσβάλλει την πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Εάν σε κάποια σημεία άθελά μας ίσως γίναμε λιγάκι καυστικοί ακόμη και προσβλητικοί ίσως, ζητούμε ταπεινά συγνώμη.

Το έργο που έχει αναλάβει ο „ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ“ δεν είναι να προσβάλει την πίστη αλλοθρήσκων αλλά να ενημερώνει τον Ορθόδοξο Χριστιανό καθώς και τον συνάνθρωπο που παγιδεύτηκε σε θρησκείες ή Οργανώσεις του κόσμου.

Αφήνουμε υπόσχεση ότι στο κοντινό μέλλον θα δημοσιεύσουμε άρθρο με αναλυτικότερη αναφορά σε ότι αφορά το θέμα της κολάσεως.

Θέμα για το οποίο πολλές γνώμες και πολλές παρερμηνείες πλανώνται ακόμη και από «Ορθοδόξους» δυστυχώς, για καζάνια που βράζουν και καίνε τον κόσμο κ.ο.κ.

Είναι όντως έτσι τα πράγματα;

Θα τα αναλύσουμε στο κοντινό μέλλον..

Έως τότε ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων.

Πηγή: ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΩ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Βιβλίο: ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ

Ροή δεδομένων

Ετικέτες-Κατηγορίες

p.Ioannis.Kiparissopoulos. Από το Blogger.

Πληροφορίες

Αναγνώστες

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Για να μπείτε στήν Αγία Γραφή κάντε κλίκ στην εικόνα

ΠΑΤΕΡΙΚΑ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις με τα Πατερικά κείμενα κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΙ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΟΙ ΣΥΡΙΟΙ

ΑΓΙΟΙ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΟΙ ΣΥΡΙΟΙ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΞ Αγίου Ιωάννου Σιναϊτου

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΞ  Αγίου Ιωάννου Σιναϊτου
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Ορθόδοξο Συναξάρι

Επικοινωνήστε μαζί μας…...

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ  ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Συνολικές προβολές σελίδας